Weer een avontuur 22 juni t/m 29 juni

22 juni t/m 29 juni

Wat een avonturen hebben we weer beleefd, dus weer een lang verhaal!
Weer vroeg uit Tok vertrokken richting Haines Junction. Was een lange weg en erg slecht, we hadden dat niet verwacht. Op een stop/recreatieplaats eerst de auto opgeruimd en wat spullen herpakt.
Het wordt nu na al die weken een zooitje in de auto en we kunnen dan ook niks meer vinden, dus alle tassen er uit gehaald. Er kwamen wat campers dezelfde rustplaats op en gingen bij ons staan, en opeens hoorden we roepen: “Hé, een Jumbotas, dat moeten vast Hollanders zijn!”. Was wel lachen en een kijkje genomen in zo’n pick-up camper, nou die was niet erg groot en je mag van de verhuurmaatschappij de auto er niet onderuit rijden, dus kun je dan maar beter gewoon een camper huren.
Het was dus een lange rit maar die werd onvergetelijk omdat we langs de weg een grizzly beer zagen en die konden we goed fotograferen en filmen. Aangekomen in Haines Junction bleken we weer in een prachtig motel/hotel te zitten.
De volgende ochtend richting Haines gegaan. Was een leuke rit met veel mooie meren en uitzichten.
In Haines gelukkig een nieuw sd kaartje voor mijn fototoestel kunnen kopen dus ik kan weer volop foto’s maken.
Onze accommodatie lag aan een prachtig meer, helemaal aan het eind. We denken dat deze locatie niet meer overtroffen kan worden, want wat een schitterend huis en ook een schitterende kamer.
We hadden uitzicht met terras op een snel stromende beek en ook volop “bold eagles” te zien, vlak voor de deur. Toen we er aankwamen was de eigenaresse niet thuis maar tot onze verbazing hing er een briefje op de deur met de mededeling dat we gewoon onze kamer binnen konden gaan en de sleutel lag op het bed. ’s-Avonds toch de eigenaresse ontmoet en die liet ook haar huis zien, nou onze monden vielen open. Heel hoog en vol met kunst vooral Indiaanse kunst. Het huis en de drie gastenkamers had haar ex-man zelf gebouwd. Jammer dat we daar niet nog wat langer konden blijven, wat een paradijs wat dat!
De volgende ochtend vertrokken naar de ferry die ons naar Skagway (weer Alaska) zou varen. Leuke trip, het weer was iets minder en na anderhalf uur varen konden we onze auto weer in Skagway van de boot afrijden.
Wat een gekkenhuis was dat daar, alle grote cruiseschepen meren daar af en het plaatsje wordt overlopen door Amerikanen. Het stikt er van de “giftshops” en dure winkels met diamanten, dus als je in een winkel was geweest, dan had je ze eigenlijk allemaal wel gezien, een soort Valkenburg dus.
We hadden het daar snel bekeken zijn op weg gegaan naar Teslin.
Daar hadden we een zg. cabin maar dat viel een beetje tegen maar we waren natuurlijk wel een beetje verwend doordat we in veel heel goede accommodaties waren verbleven.
Volgende dag weer in Watson Lake aangekomen voor de 2e keer maar nu via een andere route. Wat een verademing was het daar weer, die cabin is zo schoon, dus heerlijk geslapen.
s’-Avonds naar het “Northern Light Centre”geweest, dat is een soort Omniversum, dus een ronde koepel waar 2 films werden vertoond over het heelal met zijn zwarte gaten en natuurlijk een film over het Noorderlicht en hoe dat ontstaat. Heel leuk en erg informatief. De volgende morgen daar weer ontbijt gehad en weer hele gesprekken gehad met de eigenaar Peter die er bij kwam zitten en zodoende gingen we pas laat in de morgen weg.
We gingen dus op weg naar Toad en onderweg veel wild gezien, zwarte beren, een bruine beer, bison en steenbokken en een keer een prachtig plaatje van een moose (soort eland) die water stond te drinken aan een kleine plas.
Onderweg o.a. langs Muncho Lake gereden wat helemaal azuurblauw is, dat komt door deeltjes in het glestjerwater weerspiegelt worden, heel bijzonder om te zien. Langs Carcross gereden waar op veel huizen (meestal restaurantjes of giftshops) grote indianen figuren zijn geschilderd.

In Toad River hadden we ook een cabin en ook die was niet zo heel erg mooi, maar goed genoeg voor een nacht. Deze accommodatie is bekend door de duizenden petten die aan de plafonds gespijkerd zijn.
Dus de volgende dag weer op weg naar Fort Nelson en onderweg benzine getankt bij een heel klein koffiehuisje en pomp. De eigenaar bleek een Amsterdammer te zijn die er al jaren woonde en dus ook om een praatje verlegen zat, dus gespreksstof genoeg.
In Fort Nelson aangekomen hadden we weer een prima hotel en daar konden we ook weer wat wasjes draaien.
Toen weer de volgende dag op weg naar Dawson Creek.
Die weg begon erg rustig tot we aan de gebieden kwamen waar veel oliewinning is en toen reden we alleen maar tussen enorme trucks die als gekken rijden.
Nou, daar hebben we nu dus ervaring mee, want door zo’n idioot die zo hard reed kregen we de bijna onvermijdelijke ster in onze voorruit!
We schrokken ons rot, ruit erg beschadigt maar we konden er nog mee doorrijden.
Aangekomen in Dawson Creek geprobeerd de ruit te laten repareren maar het was zaterdag dus alles gesloten!
Vanochtend (zondag) Alamo (de verhuurmaatschappij van de auto) gebeld in Vancouver en gevraagd wat te doen.
Nou, daar werd ons heel vriendelijk verteld dat als we naar het vliegveld van Dawson Creek zouden rijden er een vervangende auto van dezelfde klasse klaar stond, dat werd wel geregeld en we hoefden ons geen zorgen te maken!
Dat deden we dus wel, en terecht, want op het vliegveldje aangekomen was daar niemand van Alamo.
Paul weer gebeld en toen kreeg hij een jongeman aan de lijn en die zou met een kwartiertje daar zijn.
Nou zijn die kwartiertjes en kilometeraanduidingen een vaag begrip in Canada!
Toen hij eindelijk aan kwam wist ie dus van niks want die was van de verhuurmaatschappij National en die hebben nu uitgerekend in Dawson Creek geen uitwisseling met Alamo!
Het werd een heel getelefoneer door die jongeman en uiteindelijk komt het er op neer dat we morgen, dus maandagochtend langs een soort CarGlass kunnen gaan en moeten daar de ruit laten repareren. Een en ander heeft wel tot gevolg dat we een extra hotelovernachting bij moesten boeken en van onze volgende bestemming “Clearwater” een nacht moeten annuleren.
Maar ja, op deze manier komt in ieder geval onze route niet in gevaar en thuis vechten we wel uit wie voor de kosten op gaat draaien.
Dus nu zitten we in Dawson Creek (is de 0-mile van de Alaska Highway die hier begint) en we hopen dat we morgen met een gerepareerde ruit op weg kunnen.
Wordt vervolgd!